Çelikli akülerde şarjlı pozitif plakanın etkin maddesi toz halinde kadmiyum ya da demirdir veya her ikisinin karışımıdır. Bu nedenle nikel-kadmiyum ya da nikel-çelik akümülatörler olarak da bilinir. Çelikli bir akünün anma gerilimi 1,2 V olup bu değer işletme anında 1 V a kadar düşer. Elektrolit olarak bu aküde potasyum hidroksit (KOH) saf su ile seyreltilmiş halde bulunmaktadır. Elektrolit yoğunluğu 1,2 g/cm3 olup bu değer şarj ve deşarj anında hemen hemen hiç değişmez. Bu nedenle bu akülerin elektrolit yoğunluğuna bakılarak şarj durumu hakkında bir hüküm verilemez. Çelikli aküler kurşunlu akülere nazaran daha az bakıma gereksinim duyarlar ve daha sağlam bir yapıya sahiptirler. Bu aküler bir zarar gelmeksizin aylarca şarjsız kalabilirler. Ancak bu avantajlarına rağmen çelikli aküler kurşun asit akülerden daha az kullanılırlar. Çünkü bunların anma gerilimleri kurşun asit akülerden daha düşük olup iki katı bölme sayısına ihtiyaç duyarlar. Sızdırmaz çelik aküler nikel kadmiyumlu elemanlardır. Bunlarda oluşan şarj gazı tekrar bileşiğe geçtiğinden elektrolitin eksilmesi söz konusu değildir.
Çelikli aküler 1901 yılında Edison tarafından geliştirilmiş ve 1972 – 1975 yılları arasında Exide markasıyla üretimi gerçekleştirilmiştir. Londra yeraltı elektrikli lokomotifi ve New York metrosu R62A gibi çoğu demiryolu aracı çelikli akü kullanmıştır. Bu aküler off-grid (şebeke bağlantısız) uygulamaların yaygınlaşmasıyla tekrar popülerlik kazanmıştır.
